Que se sale la tía... Me encanta cómo escribe, o escribía, porque debe de llevar unos cuantos años muerta.
Unos con la calumnia lo mancharon,
otros falsos amores le han mentido,
y aunque dudos si alguno le han querido
de cierto sé que todos le olvidaron.
Solo sufrió, sin gloria ni esperanza
cuanto puede sufrir un ser viviente;
¿por qué le preguntas qué amores siente
y no qué odios alientan su venganza?
Aunque a mí personalmente me gusta infinitamente más en gallego... Me expresa más... O algo.
De soidás morríase
na vila, sospirando pola aldea;
asombrábana as casas cos seus muros,
e asombrábana as torres e as igrexas.
As ruas enlousadas semellábanle,
sin verdor ni frescura;
cementerio onde os mortos
fora andaban das tristes sepulturas.
Y as comidas sabíanlle
a fariña sin sal y a xaramagos
y as poucas que tocaba
en vez de darlle alento a iñan matando.
Algunha vez chegaban hastra ela,
non sei si en ilusión si de verdade,
uns agrestes olidos
de leixanas ribeiras e pinares.
Íñase entonces a sentar nun alto,
contempraba os estensos horizontes,
e rompendo en suspiros q a afogaban,
ronca escramaba saloucando: "¡Eu voume!".
¡E íñase a presa e sin remedio...! ¡Íñase
coa tristeza mortal q aconsumía!
Íñase a pobre Rosa,
pero... ¡para a outra vida!
Xa sin rencor nin desprezo,
xa sin temor de mudanzas;
tan só unha sede..., unha sede
dun non sei qué, que me mata.
Ríos da vida, ¿dónde estades?
¡Aire!, que o aire me falta.
-¿Qué ves nese fondo oscuro?
¿Qué ves que tembras e calas?
-¡Non vexo! Miro, cal mira
un cego a luz da sol clara.
E vou caer alí en donde
nunca o que cai se levanta.
Y bastantes más... Si a alguien le gusta, que ponga alguna poesía... o cuente su experiencia o algo.
Rosalía de Castro.
-
- Mensajes: 1650
- Registrado: Mié Ene 12, 2005 11:29 am
Aki me has dao
"Mais vé que o meu corazón
é unha rosa de cen follas,
i é cada folla unha pena
que vive apegada noutra"
Esta la canta Nuberu, preciosa
NEGRA SOMBRA (?FOLLAS NOVAS?, 1880).
Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do rÃo
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras
"Mais vé que o meu corazón
é unha rosa de cen follas,
i é cada folla unha pena
que vive apegada noutra"
Esta la canta Nuberu, preciosa
NEGRA SOMBRA (?FOLLAS NOVAS?, 1880).
Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do rÃo
i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras
-
- Mensajes: 1650
- Registrado: Mié Ene 12, 2005 11:29 am
La de Negra Sombra la canta un grupo (que no sé si es el que dices tú, porque no sé si te refieres a la primera, que también me gusta o a la segunda) que son dos tías y la cantan, al igual hablamos de lo mismo.
También, la mítica 'Adiós ríos, adiós fontes' que la canta Amancio Prada, que mola un poco. Que la voy a poner, por si alguien no la conoce, que no viva en la ignorancia toda la vida (no sé si hay faltas de ortografía, porque no tengo ni idea del gallego escrito, hablado tampoco pero eso no venía al caso):
Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d'os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m'eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiñas d'o meu contento.
Muiño d'os castañares,
noites craras d'o luar,
campaniñas timbradoiras
d'a igrexiña d'o lugar.
Amoriñas d'as silveiras
que eu lle daba ô meu amor,
camiñiños antr'o millo,
¡adiós para sempr'adiós!
¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nascín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga pol-o mar;
deixo, en fin, canto ben quero...
¡quén puidera non deixar!
................................................
Mais son probe, e, malpocado,
a miña terra n'e miña,
qu'hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ô que nasceu desdichado.
Tèñovos, pois, que deixar,
hortiña, que tanto amei,
forgueiriña d'o meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña d'o cabañar.
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas d'o camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adiós, Virxe d'a Asuncion
branca com'un serafín:
lévovos n-o corazón;
pedidelle á Dios por min,
miña Virxe d'a Asunción.
Xa s'oyen lonxe, moi lonxe,
as campanas d'o pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa s'oyen lonxe, máis lonxe...
Cada balad'é un delor;
voume soyo, sin arrimo...
miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!
¡Adiós tamén, queridiña...
Adiós por sempre quizáis!...
Dígoche este adiós chorando
desd'a veiriña d'o mar.
Non m'olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!, ¡mue lar!
A mí se me entruña el corazón.
También, la mítica 'Adiós ríos, adiós fontes' que la canta Amancio Prada, que mola un poco. Que la voy a poner, por si alguien no la conoce, que no viva en la ignorancia toda la vida (no sé si hay faltas de ortografía, porque no tengo ni idea del gallego escrito, hablado tampoco pero eso no venía al caso):
Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d'os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m'eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiñas d'o meu contento.
Muiño d'os castañares,
noites craras d'o luar,
campaniñas timbradoiras
d'a igrexiña d'o lugar.
Amoriñas d'as silveiras
que eu lle daba ô meu amor,
camiñiños antr'o millo,
¡adiós para sempr'adiós!
¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nascín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga pol-o mar;
deixo, en fin, canto ben quero...
¡quén puidera non deixar!
................................................
Mais son probe, e, malpocado,
a miña terra n'e miña,
qu'hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ô que nasceu desdichado.
Tèñovos, pois, que deixar,
hortiña, que tanto amei,
forgueiriña d'o meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña d'o cabañar.
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas d'o camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adiós, Virxe d'a Asuncion
branca com'un serafín:
lévovos n-o corazón;
pedidelle á Dios por min,
miña Virxe d'a Asunción.
Xa s'oyen lonxe, moi lonxe,
as campanas d'o pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa s'oyen lonxe, máis lonxe...
Cada balad'é un delor;
voume soyo, sin arrimo...
miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!
¡Adiós tamén, queridiña...
Adiós por sempre quizáis!...
Dígoche este adiós chorando
desd'a veiriña d'o mar.
Non m'olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!, ¡mue lar!
A mí se me entruña el corazón.
Última edición por eliminado-20131211 el Jue Oct 13, 2005 10:30 am, editado 2 veces en total.
Me refiero a Negra sombra, aunque noes quien tu dices, yo me refiero a un grupo asturiano (que suele cantar en asturiano).
Ala otra va.
" Ben sei que non hai nada
novo en baixo do ceo,
que antes outros pensaron
as cousas que ora eu penso.
E ben, ¿para que escribo?
E ben, porque asà semos,
relox que repetimos
eternamente o mesmo."
Ala otra va.
" Ben sei que non hai nada
novo en baixo do ceo,
que antes outros pensaron
as cousas que ora eu penso.
E ben, ¿para que escribo?
E ben, porque asà semos,
relox que repetimos
eternamente o mesmo."
-
- Mensajes: 1650
- Registrado: Mié Ene 12, 2005 11:29 am
¿Quién está conectado?
Usuarios navegando por este Foro: No hay usuarios registrados visitando el Foro y 4 invitados